Door onze buitenlandcorrespondent Niels
Als je een stukje te schrijven hebt dan schrijf je een stukje ook al moet het van ver komen. En als er een deadline is dan doet de plek er ook niet meer toe. De wachtruimte van een ‘wellness’ salon in Pokhara, Nepal voldoet in dit geval prima. Dat klinkt belachelijker dan het is; pedicures kunnen lang duren (niet de mijne overigens), perfect moment dus.
Wat heeft dit met Majella of volleybal te maken vraag je je misschien terecht af. Dan nu: volleybal is de nr. 3 sport in Nepal… voilá. Overal waar een veldje maar plat en groot genoeg is staan 2 palen en een net. Bij nadere inspectie blijken deze netten nog op heren wedstrijdhoogte te hangen ook. Nu is de gemiddelde Nepalees ongeveer van formaatje ‘s’ dus ze hebben een handicap, zou je zeggen.
Eerder deze week zag ik een paar locals op zo’n veldje ergens in de bergen een potje volleyballen en na een even te staan kijken greep ik mijn kans en vroeg of ze een extra speler konden gebruiken. Nou bleken er al snel wat nadelen te zijn. Eén: de bal rolde makkelijk de berg af, wat nogal lange pauzes tot gevolg had en twee: die kleine Nepalezen kunnen springen. En met springen bedoel ik vliegen. Ik wist al wel dat ik zelf geen hoogvlieger was maar dit sloeg alles.
Na op mijn plaats te zijn gezet besloot ik eens te vragen hoe ze “toch zo hoog kwamen”. Een ogenblik later kwam een klein zakje met een bruin-groenig klompje te voorschijn. Ook iets waar Nepalezen goed in zijn. Ik vond het allemaal wel mooi geweest en besloot het aanbod over te slaan. We hadden nog een halve dagtocht voor de kiezen. Maar ergens begon ik me wel af te vragen of een warming up wel de beste manier is om te beginnen aan een volleybalwedstrijd…