Door Coen
De liefde. Ik heb er in de afgelopen jaren vaker over geschreven. Over hoe de mannen en vrouwen van Majella elkaar vinden, de liefde die zij tot volle bloei brengen, de kinderen die zij op de wereld zetten. Maar nu is er een liefdesverhaal dat zijn weerga niet kent. Het loopt niet goed af. De jarenlange relatie van deze twee is voorbij. Zo net voordat het zaalseizoen op punt van beginnen stond, kwam de mokerslag. Er kwam een ander. Iets anders gevormd, wat minder ondoorzichtig, uit een andere streek van het land. En die boodschap raakte Majella. Sinds de eerste training wordt er over vrijwel niets anders gepraat. Zeker na afloop in de Heksenketel.
Het begon zo rond 2003. Het begon onschuldig. Zoals het eigenlijk zo vaak begint. Een kleine hint, een subtiele opmerking. Wat zei hij ook alweer? “Heb je een lekkere bruine pretpaal?” Niet een alledaagse zin natuurlijk, dat deed de koppies wel keren, daar reageerde de goegemeente op. In die eerste week had de speelse manier van communiceren nog geen effect, maar op de tweede training van Majella in Galgenwaard was er reactie van de andere partij. Hij gaf thuis. Nog niet veel, zijn inzet was mager. Zeker voor een horde dorstige Majellamannen. Maar hij was er, 24 maal kon hij de dorst van droge kelen lessen. Daarna liet hij hen achter, ze smachtten naar meer.
De liefde floreerde sindsdien tussen Majella en de man in het bruin. Bijna dertien volle jaren heeft hij geluisterd naar het dronken geouwehoer na wedstrijden, het opscheppen na een training. Hij zag bravoure uit zijn naam ontstaan, hij kende ze allemaal van naam, zoals ze hem ook tot hun kennissenkring beschouwden. Ze hadden een koosnaam voor hem: ‘paaltje’. Vertederend, klein, maar met de belofte van iets groots. Menig maal leidde de affaire tot minder gepaste taferelen. Een op de bar dansende voorzitter, een hakkende trainer-coach, een kotsende meetrainer. Het leven met Jan ging niet altijd over rozen. Dat kan ook niet anders als je een adellijke titel draagt.
Nu is de liefde dan voorbij, maar hij is niet wederzijds ingestemd. De aankondiging van het vertrek van Hertog Jan uit de Heksenketel viel zwaar. Vanaf het eerste moment heerste er ontevredenheid. Boosheid zelfs, regelrecht voetenstampen. Grolsch klopte aan de deur, maar werd niet toegelaten. Niet welkom geheten, met de nek aangekeken. Maar nu is het dan echt zo ver. Afgelopen dinsdag is de laatste bruine pretpaal gedronken door de man die hem daar introduceerde, zo’n dertien jaar geleden. Vanaf nu moet hij over op groen, kan hij niet meer zijn naamgenoot aan de mond zetten. De beugel vervangt het paaltje. Onze Jan is in diepe rouw. Wij als Majellanen kunnen het hem gemakkelijker maken. Als je hem ziet: bestel een drankje voor hem. Fristi schijnt nu zijn voorkeur te hebben. Proost!
