Door Henri
Alle wedstrijden van de Nederlandse volleybaldames op de Olympische spelen in Rio heb ik gevolgd. Echt een genot om naar te kijken. Het enthousiasme, teamspirit en doorpakken op (bijna alle) juiste momenten. Daarbij vielen me een paar zaken op die ik in dit stukje kort wil beschrijven, met ook (hoe kan het ook anders) een kritische noot.
Allereerst de inzetbaarheid van het gehele team. Guidetti heeft het gepresteerd om niet alleen met zes (of zeven inclusief libero) speelsters de strijd aan te gaan, maar de gehele ‘bank’ was onderdeel van het succes. Na het uitvallen van Balkenstein nam Pietersen moeiteloos haar plek over. Wanneer Buijs er even doorheen zat, was het geen probleem om Plak in te zetten. Bij een achterblijvende passing kon Schoot prima worden ingezet. Ook wisseling van posities (ik heb bijvoorbeeld Pietersen of Plak zowel op de dia als op de passer-loperpositie zien staan) was geen probleem. En vergeet de dubbele wissel niet!
Ten tweede viel het doorpakken aan het einde van een set op, met name tegen de sterke volleyballanden. Ook tegen deze tegenstanders was Nederland in staat om bij het scheiden van de markt een stapje extra te doen en zo de set binnen te halen. De wedstrijd tegen China (maar ook een aantal sets tegen de VS) was daarvan een goed voorbeeld. Dit had ik in eerdere wedstrijden van Oranje nog niet gezien tegen de toplanden. Dat is nog eens pieken op het juiste moment!
Laatste, maar zeker niet onbelangrijke, punt was de frisheid die de dames uitstraalden. In elke wedstrijd spatte dit ervan af en er viel nooit een bal ‘zomaar’ op de grond. Mocht de bal de grond raken dan ging daar altijd forse strijdlust aan vooraf.
Dan toch ook een kritiekpunt. Aan het einde van het toernooi leek de frisheid en het ‘doorpakken’ een beetje weg, kijkend naar het verlies tegen China en de VS. Er lag echt een grote kans op het goud. China was te verslaan, dat zagen we immers in de poulewedstrijd. Dat geldt tevens voor de nummer 2 van het toernooi: Servië. Deze kanttekening zag ik eigenlijk nergens terug in de media. Hoe meer ik er over nadenk, het is echt doodzonde!
Deze vierde plek had goud kunnen (misschien wel moeten) zijn. Zo’n kans krijg je niet snel meer. Los van de vraag of het team over vier jaar nog zo goed is dat het zich überhaupt plaatst voor Tokio, de loting was Nederland in de knock-out fase in Rio ook gunstig gezind. De VS waren ze bijvoorbeeld niet meer tegengekomen in hun ‘road to gold’. Het enige team waar Nederland niet van won dit toernooi. Ik snap dan ook niet goed dat men best blij is met de vierde plek, dat lijkt me de meest waardeloze plek als je meedoet aan een toernooi, dan heb je ‘net niks’. Wellicht hadden de dames en Guidetti vooraf voor een top vier prestatie getekend, maar gedurende het toernooi bekruipt me het gevoel dat er echt meer in had gezeten.
Maar goed, ik wil niet te zuur afsluiten :). De dames hebben (zeker gedurende de poulefase en eerste knock-outronden) prachtig volleybal laten zien. Hierdoor leeft het volleybal weer meer in Nederland (zelfs bij Voetbal Inside waren ze onder de indruk van de fitheid en teamspirit van de dames en coaching van Guidetti). Laten we hopen dat de dames deze ingeslagen weg voort kunnen zetten. LETS GO ORANGE!